اجتناب از نوشیدن آب سرد یا ورزش قبل از نوار قلب می تواند تغییرات گمراه کننده ای ایجاد کند. فعالیت بدنی، مانند بالا رفتن از پله ها، ممکن است ضربان قلب شما را افزایش می دهد.
الکتروکاردیوگرام (ثبت ضربان قلب به وسیله برق):
نوار قلب می تواند در مطب دکتر یا بیمارستان گرفته شود و اغلب توسط یک تکنسین انجام می شود. برای گرفتن نوار قلب، روی تخت معاینه دراز می کشید، حدود 12 تا 15 الکترود به دست ها، پاها و قفسه سینه متصل می شود. الکترودها چسبنده هستند. آنها کمک می کنند جریان الکتریکی قلب شما نمایان شود. چنانچه در قسمت هایی از بدن شما (که در آن الکترودها قرار دارد) مو وجود داشته باشد، تکنسین از الکترود های چوبی استفاده می کند. شما می توانید در طول گرفتن نوار به طور عادی نفس بکشید. اطمینان حاصل کنید که شما آماده دراز کشیدن هستید. حرکت کردن، صحبت کردن و یا لرز ممکن است نتایج تست را تغییر دهد. نوار قلب عادی فقط چند دقیقه طول می کشد. اگر ضربان قلب شما نامنظم باشد، ممکن است چند دقیقه نوار قلب ثبت و ضبط نشود. پزشک ممکن است نوع دیگری از تست نوار قلب را توصیه کند.
هولترمونیتورینگ (نوار قلب در حین فعالیت):
هولترمونیتورینگ، ریتم قلب را برای 24 ساعت ثبت می کند. سیم از الکترودهای روی قفسه سینه به باطری یا کمربندی که به شما متصل می شود، عبور می کند و طی این مدتی که مانیتور به شما وصل است، فعالیت ها و علائم ضبط می شود. پزشک فعالیت ها و علائم ضبط شده را با گزارش قبلی که در پرونده موجود است مقایسه می کند تا علت را پیدا کند.
تست ورزش:
اگرهنگام ورزش مشکلات قلبی رخ دهد، پزشک تست ورزش را تجویز می کند. بدین معنا که ضمن راه رفتن روی ترد میل یا رکاب زدن با دوچرخه ثابت، از شما نوار قلب گرفته می شود. اگر شما دارای یک وضعیت پزشکی هستید که برای راه رفتن روی تردمیل مشکل دارید، تزریق دارو ممکن است موثر باشد که این همان تاثیر ورزش را روی قلب دارد.
چنانچه نتایج آزمایشات انجام شده، طبیعی باشد دیگر نیازی نیست تا آزمایش دیگری انجام شود. اگر نتایج نشان دهد در قلب شما مشکلی وجود دارد، شما ممکن است نیاز داشته باشید که نوار قلب یا سایر تست های تشخیصی مثل اکوکاردیوگرافی انجام دهید. درمان بستگی به علائم و نشانه ها دارد که پزشک تعیین می کند.
