روش های تشخیصی:
به طور کلی تشخیص پریودنتیت آسان است. تشخیص بر اساس شرح علائم و معاینه ی دهان شما انجام می شود. پزشک به دنبال پلاک و یا تارتار تشکیل شده و یا خونریزی های آسان خواهد گشت.
جهت تعیین شدت پریودنتیت ممکن است دندانپزشکتان اقدامات زیر را انجام دهد:
• استفاده از ابزارهای دندانپزشکی جهت تعیین عمق فرورفتگی های بین لثه و دندان ها. دندانپزشک و یا متخصص بهداشت یک قطعه فلزی را درکنار دندان ها و زیر خط لثه، معمولاً در چندین محل در سراسر دهان شما، قرار می دهد. معمولاً عمق فرورفتگی ها در دهان سالم بین 1 تا 3 میلی متر (mm) است. فرورفتگی ها با عمق بیشتر از 5 میلی متر می تواند نشانگر پریودنتیت باشد.
• تصویربرداری با اشعه X. جهت بررسی از بین رفتن استخوان در مناطقی که فرورفتگی ها عمیق تر هستند عکس اشعه ی X از دندان ها گرفته می شود.
روش های درمانی:
هدف از درمان پریودنتیت، از بین بردن کامل فرورفتگی های اطراف دندان ها و جلوگیری از آسیب استخوان های اطراف آنها است. ممکن است درمان توسط پریودنتیست، دندانپزشک و یا متخصص بهداشت دهان و دندان انجام شود. اگر برنامه ای روزانه برای مراقبت دقیق از دهان و دندان اتخاذ کنید، شانس موفقیت آمیز بودن درمان شما بیشتر خواهد شد.
درمان های غیرجراحی
اگر پریودنتیت شما پیشرفته نباشد، درمان شامل روش های غیر تهاجمی تر خواهد بود، ازجمله ی آنها:
• جرم گیری. جرم گیری در واقع از بین بردن تارتار و باکتری ها از سطح دندان و یا زیر لثه های شما است. جرم گیری می تواند با استفاده از ابزار و یا دستگاه اولتراسونیک انجام شود.
• root planning (تمیز کردن ریشه). در واقع سطح ریشه ها را صاف می کند و مانع از تشکیل بیشتر تارتار و اندوتوکسین باکتریایی می شود.
درمان های جراحی
اگر پریودنتیت پیشرفته باشد، ممکن است بافت لثه ی شما به درمان های غیرجراحی و یا تنها رعایت بهداشت دهان پاسخ ندهد. در این موارد جهت درمان پریودنتیت ممکن است به جراحی دندان نیاز باشد. از جمله:
• جراحی فلپ (جراحی کاهش فرورفتگی ها). در این روش، پریودنتیست یک شکاف کوچک در لثه ایجاد می کند. در نتیجه می تواند بخشی از بافت لثه را بردارد و به ریشه ی دندان دسترسی پیدا کند تا بتواند عمل ترمیم ریشه را بهتر انجام دهد. به دلیل اینکه معمولاً در حین عمل استخوان واقع در آن محل از بین می رود، پریودنتیست ها قبل از بخیه زدن بافت لثه، استخوان این محل را ترمیم می کنند. بعد از بهبود یافتن، تمیز کردن این نواحی و حفظ بافت لثه آسانتر می شود.
• پیوند بافت نرم. زمانی که در بیماری های پریودنتال لثه شما از بین می رود، خط لثه عقب می رود. در این زمان ممکن است نیاز به ترمیم برخی از این بافت های نرم آسیب دیده داشته باشید. این کار معمولاً از طریق برداشتن بخش کوچکی از بافت کام دهان و یا قسمت های دیگر و پیوند زدن آن به بخش های آسیب دیده انجام می شود. این عمل می تواند به جلوگیری از تحلیل بیشتر لثه ها و پوشاندن ریشه ی دندان ها کمک کند و به دندان ها ظاهر خوشایندتری بدهد.
• پیوند استخوان. این عمل زمانی انجام می شود که پریودنتیست استخوان اطراف ریشه ی دندان ها را تخریب کرده باشد. پیوند ممکن است با استفاده از قطعات کوچکی از استخوان های خود شما و یا استخوان ها ی مصنوعی و یا اهدا شده انجام گیرد. پیوند استخوان با نگه داشتن دندان ها در محل خود از افتادن دندان ها جلوگیری می کند. همچنین به عنوان سطحی برای رشد مجدد استخوان های طبیعی عمل می کند.
• بازسازی بافت ها. این امر فرصت رشد مجدد را به استخوان هایی که توسط باکتری ها از بین رفته اند می دهد. در یک روش دندانپزشک یک بافت خاص سازگار با بدن را بین استخوان و دندان های شما قرار می دهد. این مواد مانع از ورود بافت های ناخواسته به قسمت های درحال ترمیم می شوند و به جای آن به استخوان ها اجازه رشد می دهند.
• کاربرد مشتقات ماتریکس مینای دندان. روش دیگر استفاده از یک ژل خاص برای ریشه ی دندان های بیمار است. این ژل حاوی پروتئین های مشابهی است که در مینای دندان های در حال رشد یافت می شود و موجب تحریک رشد استخوان و بافت های سالم می شود.
